تحلیل ساختاری پهنه برخوردی کوهزاد زاگرس در باختر الیگودرز

در پهنه برخوردی کوهزاد زاگرس سبک ساختاری از بخش درونی (پهنه سنندج - سیرجان) به سمت بخش بیرونی (زاگرس) به ترتیب از سبک ستبر پوسته به سبک نازک پوسته تغییر می‌نماید. در این پهنه، گسل‌های راندگی با روند شمال باختر - جنوب خاور و شیب به سمت شمال خاوری، قدیمی‌ترین واحدهای ترادف رسوبی را به سطح رسانده‌اند. بر اساس الگوی دگرشکلی، پهنه برخوردی کوهزاد زاگرس را می‌توان به دو محدوده مشخص که توسط راندگی اصلی زاگرس از یکدیگر جدا شده‌اند، تفکیک نمود، بخش بیرونی به طور عمده ساختار راندگی فلسی نازک پوسته دارد، اما بخش درونی دارای کوتاه‌شدگی بیشتر، دگرشکلی پی‌سنگ و ساختار دوپلکسی است. در بخش درونی سفره‌های راندگی متعددی که از سنگ‌های دگرگونی منشأ گرفته‌اند و تا پیشانی راندگی اصلی زاگرس پیشروی نموده‌اند، گسترش یافته است. سازوکار حرکتی این سفره‌های راندگی، گرانشی و زمین‌ساختی بوده و تا مسافت‌هایی از 2 تا 20 کیلومتر جابه‌جا شده‌اند. افزون بر گسل‌های پی‌سنگی موازی روند زاگرس (گسل اصلی جوان زاگرس)، گسل‌های پی‌سنگی عمود بر روند زاگرس (در اینجا به نام گسل پی‌سنگی ازنا معرفی می‌شود) نیز دگر شکلی منطقه را تحت‌تأثیر قرار داده‌اند که سبب تغییر سبک دگرریختی در طول پهنه برخوردی شده‌اند.